Idąc na uczelnię przechodzę przez park w centrum Bydgoszczy, jest tam zwykle cicho i spokojnie, tylko późną wiosną i w czerwcu dzieciaki z pobliskich szkół przychodzą pobiegać w ramach zajęć z wychowania fizycznego i także studenci, kiedy mają wolny czas organizują pikniki z grillami jednorazowymi i piwkiem, czuć wtedy to rozluźnienie jeszcze przed sesją i zbliżającymi się wakacjami.
Zajęte betonowe ławki
W parku tym równiutko posadzone są drzewa, głównie kasztanowce i dęby, pomiędzy nimi krzewy kwitnące na biało. Są też chodniczki wyłożone kolorową kostką brukową, przy nich stoi ławka parkowa betonowa. Zazwyczaj są każda z nich jest wolne, nikt nie chce siedzieć na zimnym betonie, wolą zieloną trawkę rosnącą wokół bruku. Jednak tego dnia, gdy spieszyłam się na zajęcia na wydziale medycznym, ponieważ troszkę zapałam na poranny udział w sekcji na uczelnianym prosektorium, zobaczyłam jego. Młody chłopak, pewnie z okolicznego liceum, siedział na ławce z betonu. Wyglądał, jakby było mu wszystko jedno, czy jest zimno, czy nie, a że była późna jesień, wiatr szalał niesamowicie, zrywając liście z drzew, a z nieba sączył się przenikliwy deszczyk, musiało być niezbyt ciepło. W ręku trzymał siateczkę z ziarnami dla ptaków, które karmił. Aż przystanęłam, żeby popatrzeć, co robi. A on kładł kilka ziarenek obok siebie na betonowej ławce i przestawał się ruszać, udając kamienny posąg, czekając aż jakiś wróbelek lub kawka przysiądzie się do niego, potem wystawiał rękę również z jedzeniem, tak by ptak mógł na niej usiąść. Było to niesamowite zjawisko.
Kilkukrotnie mijałam go na tej betonowej ławce w parku, więc któregoś dnia postanowiłam do niego dołączyć. Wzięłam więc ze sobą woreczek z ziarenkami, usiadłam na betonie na przeciwko niego i naśladowałam jego zachowanie. Spojrzał wtedy na mnie zdziwiony, ale nic nie powiedział. Zrobiłam tak następnego dnia i kolejnego, aż któregoś z nich chłopak usiadł obok mnie. W tym czasie rozpoczęła się nasza przyjaźń. Połączyła nas ławka w parku i zamiłowanie do spokoju.
